Landgenoten (4) Het Afscheid

Afscheid nemen, ik ben er niet goed in. Al gaat het me wel steeds beter af, maar het kost me wel veel moeite. In de afgelopen drie weken ben ik gehecht geraakt aan de familie Lugo. Ik was één van de familie. Het maakte niet uit dat ik een stoornis had, ze behandelde me als een normale jongeman. Ook ben ik verliefd geworden op Sevilla. Het is een prachtige stad vol bezienswaardigheden, aardige mensen en lekker eten.

Door Nicolai van Doorn

Met andere woorden; ik heb me wel vermaakt. De lessen van María waren pittig, maar leerzaam. Ik moet toegeven dat ik het lichtelijk onderschat heb; een nieuwe taal leren in een tijdsbestek van drie weken, maar het is me gelukt om een aantal zinnen in het Spaans te zeggen en ik kan me inmiddels voorstellen en vragen hoe het met iemand gaat. De basis is dus gelegd. In Nederland ga ik door met het leren van de Spaanse taal. Ik heb nog een cursus van de LOI liggen die ik in mijn opnametijd in Assen besteld had. Ook is de bedoeling dat ik in oktober Spaanse lessen ga volgen. Het wordt dus ongetwijfeld vervolgd.

Of ik dan gefaald heb? Het is een vraag die de laatste week van mijn verblijf door mijn hoofd spookte. Dat kwam onder andere door Oscar. Steeds lachte hij me uit en vertelde mij dat ik de Spaanse taal nooit onder de knie zou krijgen. Ik ging het geloven, ook omdat María in het begin sceptisch was. Aan het eind van m'n verblijf zou ze zeggen dat het toch mogelijk was, mits ik thuis ook ging studeren. Dat ben ik, zoals ik al schreef, ook van plan.

Gefaald? Neen zeker niet. De reis was ook een soort test namelijk. Kan ik alleen zijn? Hoe zou het gaan met mijn klachten? Namen die toe? Of juist af? Vragen, vragen vragen, waarop het antwoord alleen zou komen als ik de trip zou gaan maken en dat heb ik dus gedaan. De eerste twee weken waren fantastisch, de derde en laatste week namen de klachten toe. Vooral de stem Gino was hilarisch. Hij was helemaal in de wolken, want hij was in 'zijn' Spanje! Als buitenechtelijk kind van zijn Spaanse vader Julio Iglesias vindt hij het altijd heel erg leuk als hij de Spaanse taal hoort.

Afscheid nemen, volgens een Nederlandse hitzanger bestaat het niet. Het tegendeel is waar. Het leven zit vol met ontmoetingen, maar ook afscheid nemen komt steeds terug. En niet alleen het afscheid nemen was iets waar ik tegen op zag; ik moest ook een presentatie houden in het Spaans. Dat was zeer moeilijk, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Daarna was het afscheid nemen; een kus en een knuffel en de afspraak om ooit eens terug te komen. Pepe, Encarna, María en José tegen jullie zeg ik: Dank voor alles, ik heb er van genoten en ik kom zeker terug. Jullie en de stad Sevilla hebben mijn hart gestolen! Hasto luego!