Het is niet alleen vakantie hier. Elke dag krijg ik van mijn Maria (mijn Spaanse lerares) een berg huiswerk mee. Het is vooral stampwerk van Spaanse woorden en het lukt mij, mede door mijn chaotische hoofd, vrijwel nooit om alle woorden te onthouden. Voor straf moet ik dan met de vergeten woorden Spaanse zinnen maken. Als schrijver een erg leuke bezigheid. Zo leer ik nog meer Spaans. Ik moet zeggen dat het schrijven van Spaanse zinnen me erg goed afgaat, al heb ik hulp nodig van mijn woordenboek. Dat wel...

Het leven speelt hier vooral in huis af. Vader en Moeder Lugo werken hard. Ze gaan gebukt onder de crisis en werken alle uren die mogelijk zijn om hun bezit niet te verliezen. Het is erg bewonderenswaardig en mijn vrienden, die zeggen dat er in Spanje niet gewerkt wordt en er louter en alleen siësta wordt gehouden, die liegen. Want de crisis is hier goed merkbaar, al heb ik het idee dat de familie Lugo het nog redelijk goed heeft. Wel heeft Pepe last van lichte stress.

De familie doet genoeg aan ontspanning. Mijn lerares danst en speelt klarinet en gitaar. Aan sport doet ze net als alle overige familieleden ook: tennis en padel. Padel (in het Nederlands) is een sport die lijkt op een combinatie van squash en tennis. Vooral Pepe speelt samen met Antonio, een van zijn beste vrienden, veel padel. Ik ga dan altijd met hem mee om te kijken. Het is een leuke intensieve sport en aankomende zondag maak ik met Antonio mijn padeldebuut tegen José en Roberto.

De padelclub speelt een belangrijke rol en na afloop is het prettig bier drinken. Helaas spreken ze voor mij nog te snel Spaans en met een dialect. Ik versta er dus bijna geen klap van. Maar de vriendelijkheid en de interesse druipt er vanaf.

Ik dacht een periode in mijn leven in Madrid te spenderen, maar de mensen hier, het eten en de schoonheid van de stad hebben me aan het twijfelen gebracht. Nou ja, twijfelen, eigenlijk weet ik zeker dat ik Madrid verruil voor Sevilla!

© Nationale Zorggids / Nicolai van Doorn